Απόσπασμα από το
ημερολόγιο του Ν. Μαγγιοράκου (Ν. Μαγγγιορακοσ,
Το ξεκίνημα της Νίκης, εκδ. Κ. Γαρυφαλή & Σία, Αθήνα 1946):
Κυριακή (8 Δεκεμβρίου 1940. Δούβιανη - Αργυρόκαστρο)
Το πρωί στις 8 φεύγουμε, ενώ με κόπο προσπαθούμε να
κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά.
Μετά 5 χιλιόμετρα μπαίνουμε στο χωριό Κοράτζι, χωριό
ελληνικώτατο, όπως και τάλλα που περάσαμε, με γλώσσα Ελληνική, με Εκκλησιές
ορθόδοξες, με ήθη και έθιμα Ελληνικά. Νομίζει κανείς πως βρίσκεται σε ένα χωριό
της Πελοποννήσου. Σπίτια ώμορφα και παστρικά. Κάτοικοι φιλόξενοι και γεμάτοι
ενθουσιασμό.
Η νύστα μας έφυγε και τώρα στρατιώτες και πολίτες
αδερφωμένοι κι ενθουσιασμένοι τραγουγάνε τραγούδια πατριωτικά. Δεν ξέρουν πώς
να εκδηλώσουν τη χαρά τους βλέποντας Ελληνικό Στρατό. Μας φωνάζουν ότι μας ευγνωμονούν,
γιατί τους χαρίσαμε την λευτεριά. Μας φέρνουν ψωμί, τυρί, κρασί και πολλοί
θέλουν να έρθουν μαζί μας. Αισθανόμαστε ζωηρή συγκίνηση, από αυτές τις
εκδηλώσεις.
Στο χωριό αυτό αντικαθιστούμε το 6ο Σύνταγμα της
Κορίνθου. Τέλειωσαν πια τα ψέμματα. Από εδώ και εμπρός παραλαμβάνουμε Τομέα.
Μπαίνουμε επίσημα στον αγώνα.
Ξεκινάμε μέσα σε μια αποθέωση από τραγούδια, ευχές και
ζητοκραυγές.
Σύμφωνα με τις διαταγές που πήραμε, διαθέτω την μια ομάδα
στον 5ο Λόχο κι εγώ με την άλλη ακολουθώ τον 7ο, που
κατέχει το δεξιόν του ΙΙου Τάγματος. Ο 7ος Λόχος βρίσκεται στο πρώτο
κλιμάκιο και κατέχει την δεξιά πτέρυγα, που είναι και η σπουδαιότερη, γιατί
είναι ακάλυπτη. Δεξιά μας δηλαδή απλώνεται η πεδιάδα του Αργυροκάστρου, την
οποία διασχίζει ο ποταμός Δρίνος και μέσα σε αυτή την πεδιάδα δεν κινείται
κανένα δικό μας τμήμα.
Έτσι κλιμακωμένοι βαδίζουμε προσεκτικά. Μαζί με το Λοχαγό
Χριστόπουλο πηγαίνουμε μπροστά. Με αυτή τη διάταξι φτάνουμε κοντά στο χωριό
Λαζαράτες, που απέχει 2 ώρες περίπου από το Αργυρόκαστρο.
Οι κάτοικοι βγαίνουν και μας υποδέχονται με σημαίες
Ελληνικές. Με δάκρυα στα μάτια μάς χαιρετούν και μας πληροφορούν πως ο εχθρός
μόλις χθες άφισε το χωριό.
Δεν καθυστερούμε ούτε στιγμή. Με τον ίδιο σχηματισμό
βαδίζουμε ολοταχώς προς τ΄ Αργυρόκαστρο. Σε δύο ώρες βρισκόμαστε στην παρυφή.
Αφίνουμε το Λόχο και μαζί με το Λοχαγό και μερικούς στρατιώτες, προχωρούμε στο
κέντρον του Αργυροκάστρου. Είμαστε συγκινημένοι υπερβολικά. Ξέραμε ότι πριν
λίγες ώρες μπήκε στην πόλι το 42 Σύνταγμα. Εμείς έχουμε την τιμή, ότι μπαίνουμε
πρώτοι από ολόκληρη την IV Μεραρχία.
Το τι γίνεται δεν περιγράφεται. Αξιωματικοί, στρατιώτες και
λαός πανηγυρίζουν. Όλα τα κέντρα είναι γεμάτα. Τραγούδια, χορός και
ενθουσιασμός από την μια άκρη στην άλλη. Μπαίνουμε σε κάποιο από αυτά τα κέντρα
και μας σηκώνουν στα χέρια. Θέλοντας και μη πίνουμε ποτά, που μας προσφέρουν.
Σύντομες προσφωνήσεις και αντιφωνήσεις επακολουθούν, αλλά ύστερα φεύγουμε με
τρόπο, γιατί εμείς ήρθαμε όχι για διασκέδασι, μα για δουλειά. Πρέπει οπωσδήποτε
να βρούμε το Φρούραρχο. Αυτός θα μας διευκολύνει να βρούμε οικήματα για τους
άντρες του Τάγματος, που περιμένουν έξω από την πόλι …