ΚΕΙΜΕΝΟ 1

Ο Γεώργιος Βλάχος, κύριος αρθρογράφος της Καθημερινής, στο φύλλο της 25^ης Ιανουαρίου 1950 γράφει για τον Πλαστήρα:

Τελευταίως επιχειρείται μία επίμονος κατασυκοφάντησις του κ. Πλαστήρα. Δημοσιεύονται έγγραφα, αναγγέλλονται ψευδείς συμφωνίαι, κατηγορείται ο πατριώτης αυτός ως κομμουνιστής και αριστερός και ούτε λίγο ούτε πολύ ως επιτελικό όργανο του Κρεμλίνου. Όλα αυτά είναι κατά πάσα πιθανότητα λόγια. Λέγουν ότι ο Πλαστήρας είναι τίμιος, ενάρετος και γενναίος. Ας είναι. Είναι όμως πανθομολογουμένως και μωρός … Ο Πλαστήρας είναι ένας στρατιώτης που του σήκωσαν τα μυαλά μερικοί άνθρωποι το 1922 (…) ο άνθρωπος που επωμίστηκε το δράμα της εκτέλεσης των "6" (…) που προσπάθησε να καταργήσει τον νόμιμο πρωθυπουργό το 1933. (…) Γι' αυτό και πρέπει διά νόμου να απαγορευθεί στον Πλαστήρα να είναι υποψήφιος του Λαού.

ΚΕΙΜΕΝΟ 2

Στις 6 Μαρτίου 1950 ο Πλαστήρας σε απευθείας επικοινωνία του με τον ελληνικό λαό διακηρύσσει (Πηγή: Π. Παρασκευόπουλου, "Φιλελεύθερα ανοίγματα στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο", σ. 105-106):

Η κυβέρνηση του Κέντρου της οποίας προϊσταμαι θα εκπληρώσει όλας της τας υποσχέσεις με σταθερότητα αλλά και με γοργόν ρυθμόν. Και μεταξύ αυτών πρώτην θέσιν κατέχει εις την εκτίμησιν και εμού και των συνεργατών μου η ειρήνευσις των Ελλήνων. … Οι πολίται όλων των αποχρώσεων καλούνται να εμπιστευθούν εις το Κράτος την ασφάλειάν των και την αποκατάστασιν του δικαίου όπου χρειάζεται. Εν τη εφαρμογή της πολιτικής Λήθης η κυβέρνησις απεφάσισεν ήδη να καταργήση την Μακρόνησον ως στρατόπεδον πολιτικών κρατουμένων … Καλώ ολόκληρον τον ελληνικόν λαόν εις συναγερμόν ημερώσεως, εργασίας και χαράς.